اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟ - کلینیک روانشناسی بالینی دی

اختلال اضطراب اجتماعی ترس از یک یا چند موقعیت اجتماعی است. موقعیت های ترس آور مجموعه شامل صحبت کردن در حضور جمع، رفتن به مهمانی، ملاقات با افراد غریبه، قرار گذاشتن، غذا خوردن در حضور جمع، در اماکن عمومی، صحبت با قدرت و مخالفت با دیگران است.
افراد مبتلا به مشکلات اجتماعی می ترسند کاری انجام دهند که دیگران درباره آنها فکر کنند. چیزهایی می ترسند که دیگران را از خطر، از قبیله: سرخ شدن، لرزش یا عرق کردن را در آنها مشاهده کنند. افراد مبتلا به بیماری‌های اجتماعی ویژه‌ای زمانی که نمی تواند از شر خطر کند، احساس خطر یا بسیار می کنند. اوقات ممکن است دچار خطر وحشتناکی شوند. اختلال اضطراب اجتماعی نوعی خجالتی شدید است که می تواند در زندگی افراد مشکل ایجاد کند. برخی از اوقات این مشکلات خفیف است، از خانواده قادر نبودن برای صحبت کردن برخی از اوقات هم مشکلاتی که می توانند بسیار جدی باشند. افراد مبتلا به مشکلات اجتماعی شدید برخی از دوستان، احساس تنهایی شدیدی می کنند و در رسیدن به اهداف خود در مدرسه یا محیط کار به مشکل بر می خورند.

چه کسانی به بیماری‌های اجتماعی مبتلا می‌شوند؟

اختلال اضطراب اجتماعی بسیار شایع است. بیش از یک هشتم نفر به درجات مختلف در زندگی خود از اختلال اضطراب اجتماعی رنج می برند. تعداد بیشتر از افراد نشان دهنده از خجالتی بودن را دارند، ولی آن قدر شدید که اختلال اجتماعی به حساب بیاید. اختلال اجتماعی در ابتدایی شروع می شود، ولی در مواردی هم در سنین پایین تر گزارش شده است. افراد مبتلا به اختلالات اجتماعی درمان نمی شوند، ممکن است مشکل شان تا سال بعد ادامه پیدا کند.

علت اختلال اجتماعی اجتماعی چیست؟

عوامل موجود می‌تواند در بروز و تداوم اختلال اضطراب اجتماعی وجود داشته باشد:
* ژن: افراد مبتلا به بیماری‌های اجتماعی اجتماعی بستگانی دارند که مضطرب یا خجالتی هستند.
* تجارب اولیه زندگی: بسیاری از افراد مبتلا به مریض اجتماعی به خاطر می‌آورند که در گذشته احساس خجالت یا سرافکندگی می‌کنند. می ترسند که این اتفاق دوباره تکرار شود. تجربیات منفی با والدین، سایر اعضای خانواده و یا همسالان ممکن است در اجتماعی اجتماعی نقش داشته باشند.
* افکار منفی: افراد مبتلا به اختلال خصوصیات اجتماعی در مورد اتفاقاتی که در موقعیت های اجتماعی رخ می دهد، اثرات منفی دارند. این افکار معمولاً از این قبیل هستند: «ذهنم خالی شده و چیزی برای گفتن ندارم»، «مثل یک احمق رفتار می کنم» و «دیگران متوجه نگرانی من می شوند». همچنین این افراد استانداردهای سخت گیرانه ای، از قبیل «هیچ وقت نباید مضطرب باشم»، «باید زیبا و باهوش باشی تا دیگران تو را دوست داشته باشند» یا «باید همه را دوست دارم» دارند. آنها معمولاً باورهای منفی درباره دارند، از قبیله: «من خسته کننده»، «من عجیب و غریبم» یا «من متفاوت از دیگران هستم». *نداشتن: افراد مبتلا به بیماری‌های اجتماعی خاصی از موقعیت‌هایی که می‌ترسند، می‌گیرند. این کار به آنها کمک می کند در کوتاه مدت کمتر احساس می کنند. در بلندمدت، مانع از آن می شود که این افراد نیاموزند ترس از اجتماعی آنها غراق آمیز است و همین موضوع باعث می شود احساس نگرانی در آنها باقی بماند.
* رفتارهای ایمنی بخش: گاهی اوقات افراد در موقعیت های اجتماعی مشارکت می کنند، ولی چیزهای خاصی را رعایت می کنند تا از خجالت زدگی احتمالی جلوگیری کنند. مثلاً سؤال نپرسیدن یا لبخند زدن مکر. این «رفتارهای ایمنی بخش» رفتارهای مانعی از آن می تواند باشد که این افراد بیاموزند بدون جستجوی بیشتر می توانند در موقعیت های عملکرد اجتماعی خوبی داشته باشند.
* فقدان مهارت های اجتماعی: برخی افراد مبتلا به اختلالات اجتماعی هیچگاه فرصتی برای مهارت های اجتماعی را ندارند. شاید همین موضوع باعث شود که در موقعیت های اجتماعی مشکل داشته باشد. بقیه افراد مبتلا به این مشکل، مهارت های اجتماعی خوبی دارند، ولی وقتی از آنها استفاده می کنند، می شوند و نمی توانند از مهارت هایشان استفاده کنند.

درمان شناختی رفتاری چگونه بر روی بیماری اجتماعی تاثیر می گذارد؟

درمان شناختی رفتاری به شما کمک کند باورهایی را که باعث ایجاد ترس می شود تغییر کند. درمانگر به شما آموزش می دهد که چگونه افکار منفی خود را شناسایی کنید و چگونه درباره موقعیت های اجتماعی و خود واقعی بینانه تر فکر کنید. همچنین به شما کمک می کند تا با موقعیت هایی که پیش از این از آنها می ترسید، روبرو شوید، کاهش یابد. این کار را به شما اجازه می دهد تا دریابید که ترس ها به واقعیت نمی پیوندند و نتایج منفی آنقدر هم بد هستند. در طول زمان، احتمالاً کمتری را تجربه کرد و اعتماد به نفس بیشتر داشت. علاوه بر این، درمانگر شما می تواند به شما نیاز به مهارت های اجتماعی و خود آرام سازی را نیز بیاموزد.
نتایج حاصل از پژوهش ها نشان داده اند و بیشتر از بیمارانی که برای سلامت اجتماعی خود تحت تاثیر قرار گرفته اند، پس از درمان کمتری داشته اند و چندین نفر، احساس بهتر شدن را پس از پایان درمان حفظ کرده اند.

درمان چقدر به طول می انجامد؟

برای اختلال اضطراب اجتماعی خفیف یا متوسط، معمولاً ۱۶ یا ۲۰ جلسه درمانی کافی است. درمان که فقط در یک موقعیت اجتماعی خاص، از قبیل: صحبت کردن در جمع، رنج می برد شاید حتی کمتر از این هم طول بکشد. مواردی که علائم جدی وجود داشته باشد، ممکن است به جلسات بیشتری نیاز داشته باشند.

آیا درمان دارویی می تواند باشد؟

انواع استفاده از داروها برای تشخیص بیماری اجتماعی مفید داده شده اند. پزشک یا روانپزشک شما می تواند توصیه کند که درمان دارویی برای شما بهتر باشد یا نه در صورت لزوم، دارو می تواند آرامش را سریعتر ایجاد کند. با این حال، مشخص شده است که شناختی رفتاری در طول مدت به اندازه داروی مورد نیاز است و می توان نتایج بهتری را نیز به همراه داشته باشد.

از شما به عنوان بیمار چه انتظاری می رود؟

بسیاری از افراد در ابتدای درمان احساس می کنند. آنها همیشه نگران خجالت زدگی یا قضاوت قرار گرفتن هستند. این بیماران در ابتدا درگیر این سؤال هستند که واقعاً حالشان خوب می شود یا خیر. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک فرصت دیگر برای بهبودی به خود بدهید. درمانگر به شما چیزهایی می آموزد که می توانید به خودتان کمک کنید و از شما می خواهید آنها را در بین جلسات تمرین کنید. تمرینات اولیه ساده است، اما زمانی که راحت تر می شود، بسیار برانگیزتر خواهد شد. هر چه بیشتر تمرین کنید، احتمال دارد که عملکرد اجتماعی شما بهبود یابد.

فصل ۶- اختلال استرس پس از سانحه
توصيف و تشخيص
علائم
اختلال استرس پس از سانحه، واکنشی به یک حادثه آسیب زا از قبیل: جنگ، تجاوز جنسی یا جسمی، تصادف جدی، مصیبت، زندانی یا شکنجه و مقابله با یک بیماری تهدید کننده زندگی است.
یکی از علائم اختلال استرس پس از سانحه، یادآوری ناخواسته حادثه آسیب زا است. این علائم می تواند به شکل خاطرات، کابوس ها یا فلش بک های عودکننده (که در آن فرد خود را دوباره در آسیب زا می کند) بروز پیدا کند. علاوه بر این، افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه می‌توانند از نشانه‌های درونی و بیرونی مرتبط با آسیب زا جلوگیری کنند. این اجتناب ها عموماً به احساس کرختی یا گسلش هیجانی می شود. همچنین این بیماران دائماً برانگیختگی مفرطی را تجربه می کنند که می توانند به خشم مزمن، بی خوابی، عدم حضور و احساس دائمی در خطر خطر گرفتن منجر شوند.
برای اینکه آیا تشخیص اختلال استرس پس از سانحه را کند، باید این علائم را حداقل یک ماه تجربه کند. اگر علائم کمتر از 3 ماه به طول بیانجامد، به عنوان اختلال «حاد» توصیف شده و در این صورت «مزمن» غیر توصیف می شود. اگر علائم تا ٦ ماه پس از حادثه آسیب زا شروع نشوند، به آن نوع «بروز دیررس» می گویند. حادثه ای که آسیب زا را کمتر از یک ماه پیش تجربه کرده اند،