• بی اختیاری فوری: این شایع ترین نوع در بیماران PD است. درمان آن یک میل شدید و شدید است که با دست دادن غیر ارادی بیماری همراه است.
• شب عفونتی: تکرر عفونتدر شبهای شایع است که میli.
• تردید و زور زدن: برخی از احتمالات ممکن است در شروع عفونت، مشکل داشته باشد یا جریان ضعیفی را تجربه کند.
• تخلیه نقص: احساس می‌کنم از بیماری کاملاً خالی نیست.

علل بی اختیاری در بیماران پارکینسون

بی اختیاری بیماری در بیماران پارکینسونی را توان به چندین عامل مرتبط با این بیماری نسبت داد:

• اختلال عملکرد اتونومیک: PD بر سیستم عصبی خودمختار که عملکرد مثانه را کنترل می کند، تأثیر می گذارد.
• بیش فعالی دترسور: عضله مثانه (دترسور) ممکن است به طور غیرارادی منقبض شود و به بی اختیاری فوری تبدیل شود.
• عوارض جانبی دارو: برخی از داروها برای PD می تواند بر کنترل مثانه تأثیر بگذارد.
• اختلال حرکت: مشکل در تحرک و مهارت می تواند به موقع به حمام راتر کند.
• اختلال شناختی: کاهش شناختی در PD می تواند در تشخیص نیاز به درمان یا تصمیم گیری به موقع کمک کند مشکل پیدا کند.

استراتژی های مدیریت

اصلاح رفتار و سبک زندگی

دفع بیماری به موقع: تشدید به بازدید منظم از حمام برای جلوگیری از پر شدن بیش از مثانه.
مدیریت مایعات: کاهش مصرف مایعات قبل از خواب و نگرانی از محرک های مثانه مانند کافئین و الکل.
مثانه: به افزایش فاصله بین دفعات بیماری را می‌دهید تا توانایی و کنترل مثانه بهبود یابد.
تمرینات کف لگن: تقویت کف لگن می تواند به کنترل جریان کمک کند.

درمان دارویی

داروهای آنتی کولینرژیک: این داروها می توانند به کاهش بیش از حد فعال کمک کنند، اما ممکن است عوارض جانبی شناختی داشته باشد، که در PD نگران کننده است.
آگونیست های بتا 3 (به عنوان مثال، میرابگرون): این داروها می توانند به شل شدن عضله مثانه با عوارض جانبی شناختی کمتر در مقایسه با کولینرژیک ها کمک کنند.
تزریق سم بوتولینوم: در موارد شدید، تزریق بوتاکس به عضله مثانه می تواند بیش از حد را کاهش دهد.

مداخلات جراحی و سایر مداخلات

تعدیل عصبی ساکرال: کاشت دستگاهی که تکانه های الکتریکی را به دستگاه کنترل کننده مثانه می فرستد.
کاتتریزاسیون: در مواردی که بیمار قابل توجه است، ممکن است کاتترهای متناوب یا ثابت لازم باشد.

فیزیوتراپی کف لگن